بوی گل


حوری بہ کنج گلشن جنت تپید و گفت
ما را کسی ز آنسوی گردون خبر نداد
ناید بفہم من سحر و شام و روز  و شب
عقلم ربود این کہ بگویند مرد و زاد
گردید موج نکہت و از شاخ گل دمید
پا اینچنین بہ عالم فردا و دی نہاد
وا کرد چشم و غنچہ شد و خندہ زد دمی
گل گشت و برگ برگ شد و بر زمین فتاد
زان نازنین کہ بند ز پایش گشادہ اند
آہی است یادگار کہ بو نام دادہ اند