|
حیات جاوید
گمان مبر کہ بپایان رسید کار مغان
ہزار بادۂ
ناخوردہ در رگ تاک است
چمن خوشست ولیکن چو غنچہ نتوان زیست
قبای زندگیش از دم صبا چاک است
اگر ز رمز حیات آگہی مجوی و مگیر
دلی کہ از خلش خار آرزو پاک است
بخود خزیدہ و محکم چو کوہساران زے
چو خش مزی کہ ہوا تیز و شعلہ بیباک است
|
