|
کبر و ناز
یخ ، جوی کوہ را ز رہ کبر و ناز گفت
ما را ز مویۂ
تو شود تلخ روزگار
گستاخ می سرائی و بیباک میروی
ہر سال شوخ دیدہ و آوارہ تر ز پار
شایان دودمان کہستانیان نئے
خود را مگوی دخترک ابر کوہسار
گردندہ و فتندہ و غلطندہ ئی بخاک
راہ دگر بگیر و برو سوی مرغزار
گفت آب جو چنین سخن دل شکن مگوی
بر خویشتن مناز و نھال منی مکار
من میروم کہ در خور این دودمان نیم
تو خویش را ز مہر درخشان نگاہ دار
|
