حور وشاعر
 در جواب نظم گوتہ موسوم بہ حور و شاعر


حور:


نہ بہ بادہ میل داری نہ بہ من نظر گشائے
عجب اینکہ تو ندانی رہ و رسم آشنائے
ہمہ ساز جستجوئی ہمہ سوز آرزوئے
نفسی کہ میگدازی غزلی کہ می سرائے
بہ نوای آفریدی چہ جہان دلگشائے
کہ ارم بہ چشم آید چو طلسم سیمیائے
 

شاعر:


دل رھروان فریبی بہ کلام نیش داری
مگر اینکہ لذت او نرسد بہ نوک خاری
چکنم کہ فطرت من بہ مقام در نسازد
دل ناصبور دارم چو صبا بہ لالہ زاری
چو نظر قرار گیرد بہ نگار خوبروئے
تپد آن زمان دل من پی خوبتر نگاری
ز شرر ستارہ جویم ز ستارہ آفتابی
سر منزلی ندارم کہ بمیرم از قراری
چو ز بادہ
ٔ بہاری قدحی کشیدہ خیزم
غزلی دگر سرایم بہ ہوای نوبہاری
طلبم نہایت آن کہ نہایتی ندارد
بہ نگاہ ناشکیبی بہ دل امیدواری
دل عاشقان بمیرد بہ بہشت جاودانی
نہ نوای دردمندی نہ غمی نہ غمگساری