خطاب بہ مصطفی کمال پاشا ایدہ اﷲ
جولائی 1922

امئی بود کہ ما از اثر حکمت او
واقف از سر نہانخانہ تقدیر شدیم
اصل ما یک شرر باختہ رنگی بود است
نظری کرد کہ خورشید جہانگیر شدیم
نکتۂ عشق فرو شست ز دل پیر حرم
در جھان خوار بہ اندازۂ تقصیر شدیم
باد صحراست کہ با فطرت ما در سازد
از نفسہای صبا غنچۂ دلگیر شدیم
آہ آن غلغلہ کز گنبد افلاک گذشت
نالہ گردید چو پابند بم و زیر شدیم
ای بسا صید کہ بی دام بہ فتراک زدیم
در بغل تیر و کمان کشتۂ نخچیر شدیم
’’ہر کجا راہ دہد اسپ، بران تاز کہ ما
بارہا مات درین عرصہ بتدبیر شدیم‘‘
 نظیری