بہار تا بہ گلستان کشید بزم سرود


 بہار تا بہ گلستان کشید بزم سرود
نوای بلبل شوریدہ چشم غنچہ گشود
گمان مبر کہ سرشتند در ازل گل ما
کہ ما ہنوز خیالیم در ضمیر وجود
بہ علم غرہ مشو کار می کشی دگر است
فقیہ شہر گریبان و آستین آلود
بہار ، برگ پراکندہ را بہم بر بست
نگاہ ماست کہ بر لالہ رنگ و آب افزود
نظر بخویش فروبستہ را نشان این است
دگر سخن نسراید ز غایب و موجود
شبی بہ میکدہ خوش گفت پیر زندہ دلی
بہ ہر زمانہ خلیل است و آتش نمرود
چہ نقشہا کہ نبستم بہ کارگاہ حیات
چہ رفتنی کہ نرفت و چہ بودنی کہ نبود
بہ دیریان سخن نرم گو کہ عشق غیور
بنای بتکدہ افکند در دل محمود
بخاک ہند نوای حیات بی اثر است
کہ مردہ زندہ نگردد ز نغمہ داود
ٔ