دانۂ سبحہ بہ زنار کشیدن آموز

دانۂ سبحہ بہ زنار کشیدن آموز
گر نگاہ تو دو بین است ندیدن آموز
پا ز خلوت کدۂ غنچہ برون زن چو شمیم
با نسیم سحر آمیز و وزیدن آموز
آفریدند اگر شبنم بی مایہ ترا
خیز و بر داغ دل لالہ چکیدن آموز
اگرت خار گل تازہ رسی ساختہ اند
پاس ناموس چمن دار و خلیدن آموز
باغبان گر ز خیابان تو بر کند ترا
صفت سبزہ دگر بارہ دمیدن آموز
تا تو سوزندہ تر و تلخ تر آئی بیرون
عزلت خم کدہ ئی گیر و رسیدن آموز
تا کجا در تہ بال دگران می باشی
در ہوای چمن آزادہ پریدن آموز
در بتخانہ زدم مغبچگانم گفتند
آتشی در حرم افروز و تپیدن آموز