|
سطوت از کوہ
ستانند و بکاہی بخشند
سطوت از کوہ ستانند و بکاہی بخشند
کلۂ
جم بہ گدای سر راہی بخشند
در رہ عشق فلان ابن فلان چیزی نسیت
ید بیضای کلیمی بہ سیاہی بخشند
گاہ شاہی بہ جگر گوشۂ
سلطان ندہند
گاہ باشد کہ بزندانی چاہی بخشند
فقر را نیز جھانبان و جہانگیر کنند
کہ بہ این راہ نشین تیغ نگاہی بخشند
عشق پامال خرد گشت و جہان دیگر شد
بود آیا کہ مرا رخصت آہی بخشند
|
