جلال و ھگل


می گشودم شبی بہ ناخن فکر
عقدہ ہای حکیم المانی
آنکہ اندیشہ اش برہنہ نمود
ابدی راز کسوت آنی
پیش عرض خیال او گیتی
خجل آمد ز تنگ دامانی
چون بدریای او فرو رفتم
کشتی عقل گشت طوفانی
خواب بر من دمید افسونی
چشم بستم ز باقے و فانی
نگہ شوق تیز تر گردید
چہرہ بنمود پیر یزدانی
آفتابی کہ از تجلی او
افق روم و شام نورانی
شعلہ اش در جہان تیرہ نہاد
بہ بیابان چراغ رہبانی
معنی از حرف او ہمی روید
صفت لالہ ہای نعمانی
گفت با من چہ خفتہ ئی بر خیز
بہ سرابی سفینہ می رانی
بہ خرد راہ عشق می پوئی؟
بہ چراغ آفتاب می جوئی؟