خطاب بہ انگلستان

مشرقی بادہ چشیدہ است ز مینای فرنگ
عجبی نیست اگر توبۂ دیرینہ شکست
فکر نوزادۂ او شیوۂ تدبیر آموخت
جوش زد خون بہ رگ بندۂ تقدیر پرست
ساقیا تنگ دل از شورش مستان نشوی
خود تو انصاف بدہ اینہمہ ہنگامہ کہ بست؟
’’بوی گل خود بہ چمن راہ نما شد ز نخست
ورنہ بلبل چہ خبر داشت کہ گلزاری ہست‘‘