ایکہ ز من فزدوہ
ئی گرمی آہ و نالہ را
ایکہ ز من فزدوہ ئی گرمی آہ و نالہ را
زندہ کن از صدای من خاک ہزار سالہ را
با دل ما چہا کنی تو کہ ببادۂ
حیات
مستی شوق می دہی آب و گل پیالہ را
غنچۂ
دل گرفتہ را از نفسم گرہ گشای
تازہ کن از نسیم من داغ درون لالہ را
می گذرد خیال من از مہ و مہر و مشتری
تو بکمین چہ خفتہ ای صید کن این غزالہ را
خواجۂ
من نگاہ دار آبروی گدای خویش
آنکہ ز جوی دیگران پر نکند پیالہ را
|