من اگرچہ تیرہ
خاکم دلکیست برگ و سازم
من اگرچہ تیرہ خاکم دلکیست برگ و سازم
بہ نظارۂ
جمالی چو ستارہ دیدہ بازم
بہوای زخمہ تو ہمہ نالۂ
خموشم
تو باین گمان کہ شاید ز نوا فتادہ سازم
بہ ضمیرم آنچنان کن کہ ز شعلۂ
نوائی
دل خاکیان فروزم دل نوریان گدازم
تب و تاب فطرت ما ز نیازمندی ما
تو خدای بی نیازی نرسی بسوز و سازم
بہ کسی عیان نکردم ز کسی نھان نکردم
غزل آنچنان سرودم کہ برون فتاد رازم
|