|
یاد ایامی کہ
خوردم بادہ ہا با چنگ و نی
یاد ایامی کہ خوردم بادہ ہا با چنگ و نی
جام می در دست من مینای می در دست وی
درکنار آئی خزان ما زند رنگ بہار
ورنیا ئی فرودین افسردہ تر گردد ز دی
بیتو جان من چو آن سازی کہ تارش در گسست
در حضور از سینۂ
من نغمہ خیزد پی بہ پی
آنچہ من در بزم شوق آوردہ ام دانی کہ چیست؟
یک چمن گل یک نیستان نالہ یک خمخانہ می
زندہ کن باز آن محبت را کہ از نیروی او
بوریای رہ نشینی در فتد با تخت کی
دوستان خرم کہ بر منزل رسید آوارہ ئی
من پریشان جادہ ہای علم و دانش کردہ طی
|
