ز سلطان کنم آرزوی
نگاہی
ز سلطان کنم آرزوی نگاہی
مسلمانم از گل نسازم الہی
دل بی نیازی کہ در سینہ دارم
گدارا دہد شیوۂ
پادشاہی
ز گردون فتد آنچہ بر لالۂ
من
فرو ریزم او را بہ برگ گیاہی
چو پروین فرو ناید اندیشۂ
من
بہ دریوزۂ
پرتو مہر و ماہی
اگر آفتابی سوی من خرامد
بہ شوخے بگردانم او را ز راہی
بہ آن آب و تابی کہ فطرت ببخشد
درخشم چو برقی بہ ابر سیاہی
رہ و رسم فرمانروایان شناسم
خران بر سر بام و یوسف بچاہی
|