|
قلندران کہ بہ
تسخیر آب و گل کوشند
قلندران کہ بہ تسخیر آب و گل کوشند
ز شاہ باج ستانند و خرقہ می پوشند
بہ جلوت اند و کمندی بہ مہر و مہ پیچند
بہ خلوت اند و زمان و مکان در آغوشند
بروز بزم سراپا چو پرنیان و حریر
بروز رزم خود آگاہ و تن فراموشند
نظام تازہ بچرخ دو رنگ می بخشند
ستارہ ہای کہن را جنازہ بر دوشند
زمانہ از رخ فردا گشود بند نقاب
معاشران ہمہ سر مست بادۂ
دوشند
بلب رسید مرا آن سخن کہ نتوان گفت
بحیرتم کہ فقیہان شہر خاموشند
|
